 |
 |
 |
 |
 |
 |
||
| welkom | menu | contact | zoeken |
×
Klik in dit venster
op: http://beeldmeditaties.nl
om naar die site over te stappen.
Sluit het venster om te blijven.
Truidezuster van Delft, Nederland; recluus; † 1459.
Sterfdag 21 oktober.
Tijdens de bouw van de Nieuwe of St-Ursulakerk aan de Markt te Delft is er een kroniek bijgehouden. Hierin wordt melding gemaakt van de recluus Truidezuster, voor wie een kluisje werd getimmerd tegen de kerk.
"1411/12 van truysusters cluse te tymmeren"
"In deze tijd van het genoemde jaar 11 of 12 zijn er veel vrome dingen gaande in het hart van de mensen. Buiten tegen de zuidoostkant van de kerk (= Nieuwe of St-Ursulakerk op de Markt) ter hoogte van het Sint-Jorisaltaar tussen het kruiswerk en het koor wordt een afgesloten kluisje gebouwd (het kluisje bevond zich dus aan de kant van de Nieuwe Langendijk), bestemd voor een vrouw die ernaar verlangde om een contemplatief leven in afzondering te leiden. In de volksmond werd ze Truidezuster genoemd. Daar zou zij al de tijd tot aan haar dood doorbrengen. Zij leidde er een gestreng leven, zoals vele mensen met eigen ogen hebben kunnen constateren. Soms werd zij midden in de nacht buiten haar kluis aangetroffen: dan kroop zij op blote knieën het kerkhof rond (= de tuin rond de kerk, waar ook de armere overledenen begraven werden). Men kon dus gemakkelijk waarnemen hoe streng haar levenswijze was.
Men had een oud, rechtschapen priester benoemd tot haar biechtvader. Hij kwam haar zo nu en dan opzoeken, want hij had een sleutel van haar kluis. Dan kon het voorkomen dat hij haar aantrof in verheven contemplatie. In dergelijke gevallen ging hij weer stilletjes naar buiten, zonder dat zij er iets van merkte. Meerdere mensen heeft hij althans verteld dat hij daardoor zeer gesticht was. Deze priester bracht haar geregeld de communie. In de muur van het koor was een gat gemaakt met een tralievenster, dat zij naar believen van binnen uit kon openmaken. Op die manier kon zij de mis op het hoogaltaar volgen en kijken naar Onze Lieve Heer daar.
Of er nu winterse kou was of zomerse warmte, nooit heeft ze die kluis meer verlaten, tenzij dan 's nachts, zoals we hierboven al vertelden. Ze scheen er altijd al naar verlangd te hebben om op die manier voor God en voor Maria te leven en te sterven. Soms kreeg zij wat eten toegestopt van goedhartige mensen die haar van buiten af door het tralievenster konden aanspreken.
We zouden over haar deugdbeoefening en boetedoening nog veel kunnen opschrijven, maar dat zullen we hier kortheidshalve achterwege laten.
Op Sint-Ursuladag van het jaar 59 is Truidezuster gestorven in de kluis, waarin ze zo lange tijd haar voorbeeldig leven heeft geleid. Ze kreeg een mooie uitvaart. Ze is begraven op de plaats waar haar kluisje stond.
Juist op die bewuste Sint-Ursuladag was bisschop Joost (de hulpbisschop van Utrecht) in de stad, want de dag daarop zou hij het nieuwe koor wijden bij de Minderbroeders (= het verdwenen franciscaner klooster op de plaats van de huidige Beestenmarkt). Hij deed haar gezongen uitvaart."
Lang daarna is ze nog even tevoorschijn gekomen. Toen nl. in het jaar 65 de fundamenten werden gelegd voor de pilaren van het verhoogde priesterkoor. Ze lag er nog geheel gaaf bij, alsof zij op die dag zelf nog begraven was. Men heeft haar een beetje meer naar het zuidoosten onder de trans verplaatst, zodat ze precies kwam te liggen onder het glasvenster waarop zij stond afgebeeld, knielend voor Onze Lieve Vrouw en gepresenteerd door Sint Ursula.
Van enige poging tot zalig- of heiligverklaring is voor zover bekend nooit sprake geweest.
© A. van den Akker s.j.
