 |
 |
 |
 |
 |
 |
||
| welkom | menu | contact | zoeken |
×
Klik in dit venster
op: http://beeldmeditaties.nl
om naar die site over te stappen.
Sluit het venster om te blijven.
 Info afb. |
Simeon (ook Symeon) Salus (ook de Dwaas, van Edessa, van Emesa, van Homs, der Narr), Homs, Syrië; dwaas omwille van Christus; Johannes de Belijder, kluizenaar; † eind 6e eeuw.
Feest 1 & 21 juli.
In de Russische kerk kent men Dwazen omwille van Christus. Monniken (een enkele vrouw) die ervoor kiezen Paulus’ woorden letterlijk in praktijk te brengen: “God heeft het dwaze van deze wereld uitgekozen om het wijze te beschamen” (1 Korinte 1,27). Een van de oudsten is de monnik Simeon uit Emesa (= het huidige Hims, Syrië).
Tevoren was hij met zijn vriend Johannes op pelgrimstocht geweest naar het Heilige Land. Daar hadden zij zich aangesloten bij de kloostergemeenschap die daar een eeuw tevoren door de heilige Gerasimus († 475; feest 05 maart) was gesticht. Na hun vorming als monnik hadden zij zich teruggetrokken in de woestijn achter de Zwarte Zee en leefden daar het harde leven van boete en gebed. Na achtentwintig jaar kwam het tot een scheiding. Johannes bleef op zijn plek, maar Simeon verlangde ernaar onder de allerarmsten te wonen en van daaruit missiewerk te verrichten in de buurt van zijn plaats van herkomst.
Zo keerde hij terug naar Emesa. Even buiten de stad vond hij op een vuilnishoop een dode hond. Hij maakte het touw rond zijn middel los en bond het kadaver eraan vast. ‘Zo trok hij hem achter zich aan, terwijl hij de stad binnenrende door de poort die vlakbij de school is. Toen de kinderen hem in de gaten kregen, begonnen ze te roepen: “Hé, een gekke abbas!” Ze liepen achter hem aan en begonnen hem te slaan. De volgende dag, een zondag, nam hij noten en ging de kerk in, juist toen de dienst begon. Hij gooide de notendoppen in het rond en doofde de kaarsen uit. Vanaf de preekstoel bekogelde hij de vrouwen met zijn noten. Met veel moeite wisten ze hem de kerk uit te werken, maar in het voorbijgaan smeet hij nog de tafels van de koekverkopers omver. Die sloegen hem op hun beurt bijna dood.’ Die omgegooide tafels moeten natuurlijk duidelijk maken dat hij Christus navolgt, die immers ook in de tempel de tafels van de verkopers omver wierp. Zo ging hij midden op een drukke markt zitten poepen,
naakt een vrouwenbadhuis in waar hij prompt werd uitgegooid en riep iedere voorbijganger na: “Waar ga je naartoe idioot!?” Een tijdgenoot heeft een levensbeschrijving van hem nagelaten: ‘Het was zijn manier van doen om nu eens mank te lopen, dan weer te springen, dan weer zich op zijn zitvlak voort te slepen, of iemand die hard liep beentje te lichten. En soms ging hij, bij nieuwe maan, naar de hemel staan kijken, liet zich op de grond vallen en schopte in het rond. Soms ook deed hij alsof hij ijlde als een bezetene. Want hij zei altijd dat die manier van doen meer dan welke andere geschikt en bruikbaar is voor hen die de dwaasheid omwille van Christus beoefenen. Op die manier deelde hij namelijk vaak vermaningen uit en voorkwam hij dat mensen in zonde vervielen.’
In de Russische kerk kent men Dwazen omwille van Christus.
Monniken (een enkele vrouw) die ervoor kiezen Paulus’ woorden letterlijk in praktijk te brengen: “God heeft het dwaze van deze wereld uitgekozen om het wijze te beschamen” (1 Korinte 1,27).
Een van de oudsten is de monnik Simeon uit Emesa(= het huidige Hims, Syrië). Na een pelgrimstocht naar het Heilige Land besloot hij dwaas te worden omwille van Christus. Even buiten de stad vond hij op een vuilnishoop een dode hond. Hij maakte het touw rond zijn middel los en bond het kadaver eraan vast. Zo trok hij hem achter zich aan, terwijl hij de stad binnenrende door de poort die vlakbij de school is. Toen de kinderen hem in de gaten kregen, begonnen ze te roepen: “Hé, een gekke abbas!” Ze liepen achter hem aan en begonnen hem te slaan.
De volgende dag, een zondag, nam hij noten en ging de kerk in, juist toen de dienst begon. Hij gooide de notendoppen in het rond en doofde de kaarsen uit. Vanaf de preekstoel bekogelde hij de vrouwen met zijn noten. Met veel moeite wisten ze hem de kerk uit te werken, maar in het voorbijgaan smeet hij nog de tafels van de koekverkopers omver. Die sloegen hem op hun beurt bijna dood.
Die omgegooide tafels moeten natuurlijk duidelijk maken dat hij Christus navolgt, die immers ook in de tempel de tafels van de verkopers omver wierp. Zo ging hij midden op een drukke markt zitten poepen, naakt een vrouwenbadhuis in waar hij prompt werd uitgegooid en riep iedere voorbijganger na: “Waar ga je naartoe idioot!?”
Een tijdgenoot heeft een levensbeschrijving van hem nagelaten: ‘Het was zijn manier van doen om nu eens mank te lopen, dan weer te springen, dan weer zich op zijn zitvlak voort te slepen, of iemand die hard liep beentje te lichten. En soms ging hij, bij nieuwe maan, naar de hemel staan kijken, liet zich op de grond vallen en schopte in het rond. Soms ook deed hij alsof hij ijlde als een bezetene.
Want hij zei altijd dat die manier van doen meer dan welke andere geschikt en bruikbaar is voor hen die de dwaasheid omwille van Christus beoefenen. Op die manier deelde hij namelijk vaak vermaningen uit en voorkwam hij dat mensen in zonde vervielen.’
© A. van den Akker s.j.
