 |
 |
 |
 |
 |
 |
||
| welkom | menu | contact | zoeken |
×
Klik in dit venster
op: http://beeldmeditaties.nl
om naar die site over te stappen.
Sluit het venster om te blijven.
 Info afb. |
Zita (ook Citta of Sita) van Monsagrati (ook Lombardo of van Lucca) bij Lucca, Toscane, Italië; dienstmeisje; † 1272.
Feest 27 april (& 26 augustus).
Zita was een uiterst eenvoudige boerendochter uit het gehucht Monsagrati. Daar moet ze rond 1212 geboren zijn. Als 12-jarig meisje kwam zij in dienst bij de aanzienlijke familie Fatinelli, in de Toscaanse stad Lucca. Daar was zij het mikpunt van de pesterijen van de kinderen; daarnaast had zij te lijden van het overheersende karakter van de vrouw des huizes en de grove bejegeningen van de heer des huizes. Maar Zita was consequent in haar eenvoud: ze behandelde elk met dezelfde vriendelijkheid en eerbied, en liet zich door niets van haar stuk brengen. Zelf meende ze dat God haar niet voor niets voor al deze beproevingen plaatste. Ze hield zich aan haar persoonlijke lijfspreuk: "De handen bij het werk, het hart bij God." Gaandeweg begonnen de familieleden daar te voelen welk een bijzonder mens ze in hun midden hadden.
De legende weet nog te vertellen dat zij op een keer in de kerk zo in gebed verzonken was dat ze de tijd vergat. Veel te laat om het brood nog op tijd gebakken te hebben, kwam ze in het huis van haar heer terug. Het deeg was gerold en gekneed en het brood lag klaar voor de oven: dat moesten dus engelen geweest zijn...!
Toen ze met kerstavond naar de kerk ging, zat er bij de ingang van de kerk een oude bedelaar op de stenen vloer met veel te dunne kleren aan. Hij was zo door en door koud dat Zita niets beters wist te doen dan haar eigen mantel aan de man te geven. Maar eigenlijk was het haar mantel niet: ze had hem mogen lenen van haar heer: het was een zeer dure bontmantel. Daarom zei ze tegen de bedelaar dat ze hem niet kon geven, ze kon hem alleen maar lenen: als de kerk uitging, wilde ze hem weer terug hebben. De oude man beloofde het. Maar bij het uitgaan van de kerk was de man verdwenen en de dure bontmantel erbij. Dat kwam haar op een flinke uitbrander te staan van de kant van haar heer. Woedend was hij, en hij schold op haar zwakheid en al te medelijdend hart, en dat ze zich had laten bedriegen... Uren later werd er aan de poort geklopt en stond daar de bedelaar met de jas om hem eerlijk terug te brengen: Zita's huisgenoten waren er zeker van dat het Christus zelf was geweest, of minstens zijn engel.
Achtenveertig jaar lang verzorgde zij onafgebroken het huishouden van haar meester.
Zij stierf op 27 april 1272.
Verering & Cultuur
Zij is bijgezet in de San Fridiano-kerk te Lucca. Haar lichaam is daar nog steeds te zien in geheel gave staat. Ook het huis van de familie Fatinelli in de wijk San Frediano te Lucca bestaat nog. In 1696 werd ze heilig verklaard.
Patronaten
Ze is patrones van de stad Lucca. Naast Notburga is zij patrones van het dienstpersoneel.
Afgebeeld
Zij wordt afgebeeld in werkkleding samen met de arme oude man uit de legende, aan wie ze in de vrieskou haar mantel afstond; met een kan in de hand of deze aanreikend aan een arme om te drinken; aan een bron; met boek; tas of zak; sleutelbos; met een ster (legende: toen ze stierf ging er in Lucca een ster op); met brood; rozenkrans.
© A. van den Akker s.j.
