× 
Klik in dit venster
op: http://beeldmeditaties.nl
om naar die site over te stappen.

Sluit het venster om te blijven.

           
welkom menu contact zoeken
HeiligenkalenderHeiligen op naamPatroonheiligenHedendaagse namenMeer...
 Pater Dries van den Akker s.j., de auteur van de hagiografieën, overleed 30 oktober 2022
† 710  Wilfrid van York

Info afb.

Wilfrid (ook Walafridus, Wilfred, Wilfridus, Wilfried of Wilfrith) van York (ook van Hexham of van Ripon), Engeland osb; bisschop; † 710.

Feest 24 april & 12 oktober (overbrenging relieken).

Wilfrid werd in 634 in Northumbrië geboren uit een adellijk geslacht. Zoals zo vaak bij beroemde personen is er ook om zijn geboorte een legende geweven.

Op het moment dat Wilfrid ter wereld kwam, verscheen er boven het huisje waar hij geboren was, een vuurkolom aan de hemel. Opgeschrikt door het felle licht kwamen de buren toesnellen, daar ze bang waren dat er ergens brand was uitgebroken. Maar toen zagen ze hoe een gloed het huisje omstraalde, terwijl het toch niet in brand stond, juist zoals destijds het braambos dat Mozes zag branden, terwijl het niet door het vuur werd verteerd. Ongetwijfeld wilde God met dit teken te kennen geven, dat Hij nu door déze persoon opnieuw een volk uit de duisternis zou gaan verlossen.

Zijn opvoeding genoot hij in het beroemde klooster van Lindisfarne. In 635 maakte hij een reis naar Rome, waar hij de liefde voor de Romeinse liturgie en voor de kloosterregel van Benedictus opdeed. Na drie jaar oponthoud in Lyon keerde hij in 660 naar huis terug. De koning gaf hem het toezicht op de verkondiging van het evangelie aan de heidense bevolking. De nieuwe christenen deden immers maar moeizaam afstand van hunn oude, heidense gebruiken. Bovendien stelde hij hem land beschikbaar om er nieuwe kloosters op te vestigen, o.a. te Ripon.

Daarnaast ijverde hij onverminderd voor de invoering van de Romeinse liturgie en van Benedictus' regel. Op de synode van Whitby, 664, werden ze voor heel Engeland verplicht ingevoerd. Kort daarop werd hij tot bisschop van York gekozen. De wijding vond plaats te Parijs. Bij zijn terugkeer bemerkte hij dat zijn zetel al door een ander werd ingenomen. Zonder morren trok hij zich terug in zijn dierbare klooster te Ripon. Maar hij toog toch naar Rome om zijn zaak te bepleiten. Op zee werd zijn schip door een storm danig uit de koers geslagen. Zo landde hij niet aan de monding van de Rijn, nabij Katwijk, zoals de bedoeling was; vandaar liep de weg langs de Rijn richting Alpen en Italië. Nu belandde hij een stuk noordelijker, ergens tussen de Friezen. Daar bleef hij een jaar om het evangelie te verkondigen: 678-679. Daarna pas ging het richting Rome. Daar stelde de paus hem in het gelijk. Maar het was pas in 686, dat hij zijn plaats officieel kon innemen.

Uit zijn bisschopsperiode is een beroemd wonder overgeleverd.

Op een dag was hij bezig aan de pasgedoopten het sacrament van het vormsel toe te dienen, de zevenvoudige gave van de Heilige Geest. Opeens kwam daar dwars door de samengestroomde menigte een vrouw op onze man Gods af, duidelijk ten prooi aan verdriet. Ze droeg het lijkje van haar kind in haar armen en hield het naar hem op. Toen de bisschop dat zag, verstijfde hij en stond als aan de grond genageld. Hij onderbrak zijn bezigheden en boog zich naar de vrouw, die vanwege haar enorme verdriet volkomen overstuur was. Met verstikte stem huilde zij: "Mijn goede Heer, ik ging met dit kind hier naartoe om het door uw handoplegging in Christus te laten vormen. Maar nu breng ik het hierheen om u te vragen of u het uit de dood kunt opwekken. U verkondigt in uw woorden toch altijd dat Christus almachtig is? Laat dat dan nu zien met daden, en wek mijn enige zoon op uit de dood. Want wat is dat nou helemaal voor zijn almacht: een kind ten leven wekken en mijn verdriet wegnemen? Niets toch zeker!? Daarom smeek ik u te laten zien wat u verkondigt. Neem mijn verdriet weg en breng weer leven in mijn dode jongen." Ze bleef maar roepen en klagen. En met haar alle omstanders die steeds meer naar voren waren gedrongen. Het was daar één groot verdriet in de kerk. De dienaar Gods had zielsmedelijden met de vrouw en in de stilte van zijn hart bad hij tot God dat Hij te doen zou hebben met het nog zo zwakke geloof van de mensen. En ook hij kon zijn tranen niet bedwingen. "God Vader", zo bad hij, "verdiensten waarmee ik bij u aan kan komen, heb ik niet; ik kan alleen maar een beroep doen op uw onvermoeibare trouw en barmhartigheid. Hoor onze smeekbeden. Kom deze vrouw hier troosten en geef haar haar zoon terug. Door uw eniggeboren Zoon Jezus Christus, Onze Heer."

Na deze woorden richtte hij zich op, strekte zijn rechterhand uit en raakte het hoofdje van de dode jongen aan. Onmiddellijk kwam er weer leven in. Daarop tilde de man Gods het levende kind op om het aan iedereen daar te laten zien. De aanwezigen barstten los in kreten van bijval en bewondering. Op die manier werd het geloof in Christus bij hen nog eens extra bevestigd. De weer tot leven gebrachte jongen werd door Wilfrids handoplegging gevormd en vervolgens weer teruggegeven aan zijn overgelukkige moeder. Zij beloofde dat zij hem de komende zeven jaar zou opvoeden en hem dan terug zou brengen naar de man Gods.

Maar toen het zover was, gebeurde dat niet. Want zijn vader bleek ertegen en nam het kind mee naar het buitenland. Hij besefte heel goed dat hij het kind niet bij zich kon houden tegen de wil van de man Gods. Vandaar die vlucht! Maar niet lang daarna kwam een hooggeplaatst persoon het kind toch bij de bisschop brengen. Deze zette hem onmiddellijk op de weg van het geestelijk leven in de dienst aan God. Nadat hij een gedegen vorming had genoten, werd hij later een voorbeeld voor vele anderen door het heilige leven dat hij leidde.

Als bisschop protesteerde Wilfrid tegen de inmenging van de koning in kerkelijke beleidszaken (zoals de onderverdeling van bisdommen); hij werd zelfs een poos gevangen gezet en uit het land verbannen. Zo moest hij in 680 gedwongen York verlaten en preekte het evangelie o.a. op het eiland Wight. Zijn oude dag bracht hij door in het klooster Ripon en stierf tenslotte in 710 in het klooster Oundle, Northamptonshire. Hij werd begraven te Ripon. In 1224 werden zijn relieken naar York overgebracht: dat wordt gevierd op 12 oktober.


Bronnen
[100; 103; 107; 113; 119p:235; 122; 127; 140; 142jr0709; 147/2p:25; 153p:119; 189p:17.29; 293p:201; 311(pl.gr.kerk-Ripon); 316p:30; 500; Dries van den Akker s.j./2001.12.21]

© A. van den Akker s.j.

VoorwoordHoe wordt men heilige?
© AuteursrechtWoordenboek
LeeswijzerGastenboek
Bronnen