 |
 |
 |
 |
 |
 |
||
| welkom | menu | contact | zoeken |
×
Klik in dit venster
op: http://beeldmeditaties.nl
om naar die site over te stappen.
Sluit het venster om te blijven.
 Info afb. |
Moluag (ook Lua, Luan, Luanus, Lugadh, Lugaid, Lugaidn, Lugaigh, Lugid, Lugide, Lugidius, Lugil, Malogue, Moloack, Molloch, Molua, Mulvey, Murlach of Simmerluak) van Lismore, Schotland; stichter & abt; † 592.
Feest 25 juni
Hij was een tijdgenoot van Columkille van Iona († 597; feest 9 juni). Tezamen zouden zij de oorspronkelijke bewoners van Schotland tot Christus hebben gebracht: Columkille nam de Ierse kolonisten voor zijn rekening, en Moluag de Picten. In de loop van de tijd ging de Pictische taal en cultuur op in die van de Ierse kolonisten; reden, waarom Columkille veel meer in het geheugen is blijven hangen dan zijn collega Moluag.
Het voorvoegsel ‘Mo-‘ in de naam Moluag duidt op een koosnaam. Oorspronkelijk heette hij dus Lua of Luag, verlatijnst tot Lugidius. Hij moet rond 530 geboren zijn, ergens in Noord-Ierland. Hij begon zijn loopbaan als leerling-monnik bij Sint Comgall van Bangor († 601; feest 11 mei) in het noordoosten van ierloand. Rond 560 staken zij de zee over naar Schotland, waar hij een eigen kloostervestiging begon op het eiland Lismore (niet te verwarren met het Ierse Lismore). De plaatselijke koning was hun onderneming zeer welgezind, en maakte van Lismore een bisschopszetel. Een jaar later zou Columkille zich vestigen op het meer westelijk gelegen eiland Iona.
Vanuit Lismore trok Moluag naar het noorden en het oosten om overal steunpunten van christelijk geloof te vestigen. Volgens Sint Bernard van Clairvaux († 1153; feest 20 augustus) heeft hij wel honderdtwintig nieuwe kloostervestigingen op zijn naam staan! Op vele plaatsen in Noord-Oost stuit men nog op de naam Kilmoluagh (= cel of klooster van Moluagh).
Na een zeer arbeidzaam leven stierf hij in het Oost-Schotse Rossmarkie, Nairnshire in 592.
Verering & Cultuur
Hij leeft voort in een aantal schilderachtige legenden
Legende: gastheer van wolven
Op een dag ging vader Moluag er op uit om een oogje on het zeil te houden bij het vee van zijn klooster. Opzij van de weg in het struikgewas zag hij wolven die van de honger naar de hemel huilden. Vol medelijden riep hij ze bij zich en bracht ze naar het gastenkwartier. Daar waste hij hun, zoals gebruikelijk bij gasten, de voeten, liet een kalf slachten en klaarmaken, en behandelde hen verder als gewone mensen. Zo’n maaltijd zette de heilige Moluag elk jaar aan de wolven voor. Geleidelijk aan waren het de wolven zelf, die het vee begonnen te beschermen tegen dieven en andere wolven. Ze waren praktisch huisgenoten van de kloosterherders geworden. Ze kenden elkaar allemaal. Dat bleven die wolven zo doen tot lang na de dood van Sint Moluag.
[Brn.1937p:80.230]
Legende: bedorven bier
Op een dag liet koning Berach aan de koning van Lagenië bier voorzetten. Maar ieder die ervan dronk, moest er hevig van overgeven. Op dat moment diende zich een arme aan op het paleis die om eten kwam bedelen. De koning vroeg hem: “Van wie heb je die pantoffels gekregen?” Waarop die arme man antwoordde: ‘Van Sint Lugidius.” De koning had zo veel vertrouwen in de macht van deze dienaar Gods, dat hij de pantoffels nam en er het bier mee omroerde. Daarop kon iedereen van dat bier drinken zonder dat het schadelijke gevolgen voor de gezondheid.
[Fre.1964p:177]
Legende: Zon, sta stil!
Eens hadden Sint Lugidius en bisschop Setni een ontmoeting in de stad Cluain-Ferta. Lugidius zei tenslotte: “U kunt beter vannacht hier blijven. Het is al bijna zonsondergang.” Maar de bisschop antwoordde: “Nee, ik ga liever naar mijn broeders terug. Anders zitten ze er alleen maar over in waar ik toch blijf. Bid u liever tot God, dat de zon niet ondergaat, voor ik thuis ben aangekomen.” Bij het afscheid hief Lugidius zijn hand op en zegende de zon. En de zon bleef onbeweeglijk aan de hemel stilstaan.”
[Fre.1964p:173]
Patronaten
Zijn voorspraak wordt ingeroepen tegen krankzinnigheid.
Bretagne kent meerdere heiligen met een verwante naam. Zo meende de 17e eeuwse jezuïetenpater Verne dat Sint Elouan van Guen dezelfde was als de Sint Luan over wie Sint Bernardus schreef… De sterfdag van die Elouan wordt geplaatst op 4 augustus 622. Waarschijnlijk is hier sprake van een persoonsverwisseling.
[Gby.1991p:483-484]
Wel mogen we hieruit concluderen hoe wijd verbreid de naam Lua was in de Keltische gebieden. Er zouden tientallen heiligen zijn met die naam.
© A. van den Akker s.j.
