Donatianus (ook Donasien, Donatien of Donatus) van Nantes, Frankrijk; jeugdig martelaar met zijn broer Rogatianus (ook Rogasien of Rogatien); † gegeven worden 238 (zeer onwaarschijnlijk), 287 of 288; feest 24 mei & 21 oktober (overbrenging).

Het verslag van hun berechting en marteldood stamt uit de 5e eeuw en wordt door historici redelijk betrouwbaar geacht.

Volgens dat verslag waren Donatianus en Rogatianus broers van nog geen twintig jaar oud, afkomstig uit een hoogstaande familie in de Bretonse stad Nantes. De jongste van de twee, Donatianus, was christen geworden en had door toedoen van bisschop Similianus (ook Similinus; † 310; feest 16 juni) reeds het doopsel ontvangen. Hij maakte zoveel ernst met zijn nieuwe leven, dat zijn oudere broer er ook over dacht om zich tot Christus te bekeren.

Maar door de christenvervolgingen van de keizers Diocletianus (284-305) en Maximianus (286-310), en de fanatieke haat, waarmee de beruchte landvoogd ter plaatse, Rictiovarus, deze bevelen opvolgde, hadden de gelovigen hun bisschop Similianus gesmeekt met zijn geestelijken de vlucht te nemen en zich op het platteland verborgen te houden. Dat betekende, dat er niemand meer was om de jonge Rogatianus het doopsel toe te dienen. Zo zou Rogatianus uiteindelijk het doopsel van het bloed ondergaan.

Zodra Rictiovarus in Nantes zijn intrek had genomen, was hij begonnen de keizerlijke bevelen ten uitvoer te brengen. Daarin stond, dat ieder, die weigerde te offeren aan Jupiter en Apollo, zonder aanzien des persoons ter dood moest worden gebracht. Wie christenen aanbracht, zou daarvoor een vorstelijke beloning ontvangen.

Het duurde dus niet lang, of Donatianus werd aangegeven op beschuldiging van het feit, dat hij aanhanger was van de christengodsdienst en dat hij bezig was om niet alleen zijn broer, maar ook nog een aantal andere mensen uit zijn omgeving over te halen zich af te wenden van de Romeinse goden en christen te worden.

Onmiddellijk werd hij gearresteerd en voorgeleid aan de landvoogd. Daar gaf hij ruiterlijk toe dat al de beschuldigingen, die tegen hem waren ingebracht, inderdaad klopten. Prompt werd hij in de gevangenis geworpen en in ijzeren boeien geslagen.

Vervolgens leidde men zijn broer Rogatianus voor de rechter. Deze probeerde het eerst met zoete broodjes en toen dat niet lukte met dreigementen, maar de jongeman gaf geen krimp. Zo kwam hij bij zijn broer in de gevangenis terecht.

Rogatianus had nog het meeste verdriet over het feit, dat hij niet gedoopt was. Het enige wat zijn broer hem kon geven, was de vredeskus. In zijn eenvoud meende Rogatianus, dat dit gebaar opwoog tegen een echte doop. Hierdoor gesterkt brachten ze de nacht in gebed door. De volgende morgen bleek voor de rechter, dat ze voet bij stuk hielden en geen duimbreed van hun geloof wilden afwijken. Daarop werden ze op de pijnbank gelegd en,  toen ook dat niet hielp, met een lans doorstoken.